Dünya ki dünya; aldatıcı şeylerden ibaret olan... Dünya ki dünya; sevgisi hataların en başı olan...

Öyle bir yerleşmişsin ki, kazık çakmışsın sanki, ebedi yurdunmuş gibi şu dünya...

Dünya ki dünya; hayatının oyun ve eğlenceden başka bir şey olmayan...

Dünya ki dünya; aldatıcı şeylerden ibaret olan...

Dünya ki dünya; sevgisi hataların en başı olan...

 

Ey dünyalı!

Ne çabuk unuttun buranın, dünyanın, konaklama yeri olduğunu, bir durak, bir geçiş, bir dâr-ı diyar-ı imtihan....

Ne çabuk unuttun yokluktan var olduğunu, kıymet bulduğunu O’ndan ötürü...

Ne çabuk unuttun seni O şekillendirdiğini, eşref-i mahluk kıldığını...

Ne çabuk unuttun ömürlü olduğunu, her bir yaşın seni O’na yaklaştırdığını....

Ne çabuk unuttun varlıktan ‘yok’ olacağını, yeniden hayat bulacağını....

 

Ey dünyalı!

Ne çabuk unuttun...

Gelmedin mi O’ndan sen?

Ve yine dönmeyecek misin O’na sen...

Son ömrüne kadar çalışır O’nun sana verdiği beden...

Son nefesine kadar alış veriş yapar şu ciğerlerine aldığın oksijen...

Ve vukû bulur herkesin başına gelecek olan o ölüm...

Ve tadarsın sende lezzetleri gideren onu, ölümü....

Misafirmişsin kazık çaktığın o sonlu Dünya’da...

Şahit olursun birer birer...

Ayrılıp gidince fani kalıptan O’nun üflediği ruh...

Ameline göre karşılanır ruhun... Ya güzel yüzlüler ya da korkunç yüzlü vazifeliler seni bekler...

Alır yıkanırsın dünyalık kirinden...

Beyazlara giydirilirsin Huzur-u Rabbü’l âlemine çıkmaya hazırlanırken...

Topraktan yaratıldığın toprağa konulursun, birleşirsin yeniden...

Bitti...

Çalıştığın, koşturduğun, çabaladığın bu kadar...

Hesabında neler var, çıkar bakalım…

Uyursun bir müddet berzah âleminde....

Beklersin o günü,

Yeryüzünün un ufak olacağı gün...

O gün ki;

Dünya hayatı nihayete erer...

Ebediyetin kapısı aralanır...

Ve şu hakikat yankılanır her cihetten...

كُلُّ مَنْ عَلَيْهَا فَانٍۚ

وَيَبْقٰى وَجْهُ رَبِّكَ ذُو الْجَلَالِ وَالْاِكْرَامِۚ 

Yeryüzünde bulunanların hepsi fânidir.

Azamet ve kerem sahibi rabbinin zâtı ise bâki kalır...(1)

 

[email protected]