Kaça kaça nihayet buraya geldim. Rabbimden utanır oldum, O’nun kaderinden nasıl kaçayım?

Hz. Said b. Cübeyr (r.a), büyük bir fıkıh bilginiydi.

Dönemin Emevî valisi Haccac-ı Zâlim (Haccac b. Yusuf); Basra ve Kûfe taraflarından yaklaşık yüz yirmi bin kişiyi idam ettirmiş, isyanları çok kanlı bir şekilde bastırmıştı.

Haccac’ın zulmünden çekinen - pek çokları gibi - meşhur bilgin Said b. Cübeyr de oradan oraya kaça kaça nihayet Mekke’ye yerleşmiş ve Ömer b. Abdülaziz’in himayesinde huzur içinde yaşamıştı. Ancak Haccac türlü iftiralarla Ömer b. Abdülaziz’i azlettirmiş, yerine Halid b. Abdullah, Mekke valisi olmuştu. Bu sırada yakınları, Said’e varıp yeni vali hakkında:

“Fena bir adamdır, sana şöyle böyle eder, en iyisi buradan kaçıp başka bir yere gitmendir” dedilerse de bü­yük âlim:

“Kaça kaça nihayet buraya geldim. Rabbimden utanır ol­dum, O’nun kaderinden nasıl kaçayım?” cevabını verdi ve kalmaya devam etti.

O sırada ise Haccac’tan yeni valiye bir mektup gel­mişti. Mektupta Said b. Cübeyr, Talik b. Habîb ve İmam Mücahid’in gönderilmesi isteniyordu. Yeni vali derhal bu üç zatı yakalatıp el­lerine ve ayaklarına zincir vurdurdu.

Bunlardan Talik b. Habîb yol­da vefat etti. Diğer ikisi Irak’ta Haccac’a teslim edildiler. Bunlardan İmam Mücahid zindana atıldı ve Haccac ölünceye kadar hapiste kaldı.

Said b. Cübeyr (r.a.) ise, çevredeki âlimler tarafından zi­yaret ediliyordu. Çünkü ülke çapında tanınan bir âlimdi.

Ne var ki, Haccac huzuruna çağırttı ve bir sürü hakaret ettikten sonra kel­lesini vurdurdu.

Kaynaklara göre kesilen başı, üç defa şehadet getirmiştir.

Hele hele ilk şehadet kelimesi gayet net bir şekilde anlaşılıyordu.

O gün­den itibaren Said b. Cübeyr Hazretleri, Haccac’ın rüyalarına girer ve ona devamlı olarak:

“Ey Allah’ın düşmanı! Beni niçin öldürdün?” diye sorarmış! Haccac’ın hafızasında bu rüyalar olumsuz etki et­miş ve:

“Said b. Cübeyr, benim neme gerekti!” diye kendi kendine konuşur olmuş.

Rivayete göre bundan sonra Haccac, bir daha adam öldürtmemiş!

 

(Taberî, VI, 487-491; İbnü’l-Esîr, el-Kâmil, XV, 579; Cevdet Paşa, VIII, 294.)