Harabe

Mizan

Harabe

apıyı açtım tokmağı elimde kaldı, viranenin çaresizliğine baktım gözlerim daldı…

Eskişehir sokakları... Aslında bu yeni ve modern mimari görünümlü şehrin arkasına bakarsanız, Bademlik ve Odunpazarı semtlerinde dolaşırsanız ceddimizden kalan nadide eserleri bulabilirsiniz. Türbeler ve Osmanlı evleri… Gizemle dolu bir şehirdir burası.

Şimdilerle belki bir harabeye rastlamanız zor. Ama eskiden böyle bir manzara bulabilmek mümkündü. Atalarımızın iman ve ahlak kokan mekanları… İnsanı bir hayal alemine sürükler, şöyle ki;

İşte böyle bir ev… Kapısı artık içeri kimse girmesin diye nöbet tutamıyor. Aslında bir açıdan da baksanız buyur gel, yalnızlığımızı beraber giderelim diye de davet eder bir halde…

Kapıyı açtım tokmağı elimde kaldı, viranenin çaresizliğine baktım gözlerim daldı…

Öyle bir bağırdı ki açılırken kapı, yüreğimin derinliklerinde hissettim o feryadı…

Kimbilir belki aylar, belki seneler hiç ziyaretisi olmamıştı. Derin derin nefes alıp ceddimizi kokladım. Önce küçük bir avlu. Bir çeşme var ama artık ağlamaya mecali kalmamış. Yerlerde çoğu kırık dökük kare kare taşlar. Sonra geniş bir oda. Bütün odalara buradan geçilebiliyor. Sıvalar dökülü, camlar kırık, birkaç çatlamış kolonlar yerlerde…

Sıvaların altında renkli renkli boyalar. Seneler boyu üzerine vurulan kat kat boyalar tek tek dökülmeye başlamış. Renkler birbirine karışmış. Alacalı renkler koyu kırmızıya çalar bir renge boyanmış. Seni davet ettim ama sunacak bir şeyim yok diye de çok utanmış herhalde. Halbuki ben misafirim. Umduğum da bir şey yoktu. Niye bu kadar üzgündü ki. Hatta bana bu güzel atmosferden daha güzel ne sunabilirdi.

Sıvaları dökülmüş tenini okşadım. Yerdeki cam kırıklarını topladım.

Bir yandan onu teskin edeyim derken, bir yandan da içimdeki yarayı gizlemeliydim…

Eskiden benim de ne kadar çok dostlarım vardı.

Kamber’dim ben, bensiz düğün olmazdı.

Bir gün aşk çıkmıştı karşıma…

Dert, bela ve hüzün bulaşmıştı aşıma…

Virane gönlüm şimdi aşk ile sarhoş,

Etrafımsa artık bomboş…

Aşkın derdine düştünse eğer,

Vefasızlar, kaybolurmuş etrafta meğer…

İnsanın da kalbinde sıvalar dökülüyor, camlar kırılıyor ve kolonlar devriliyor. Hem ne kolonlar… Ben dediğimiz o kağıttan kaplan… Nasıl da yeyip bitiriveriyor zaman.

Bir Allah aşığı şöyle demiş:

Aslandım, kaplan avımdı. Nereye varsam zafer benimdi.

Aşkın beni bu hale getirince, topal tilki inimden kovdu…

Ey virane sana bir nasihatim var iyi dinle:

Sen şimdi bir vücut yükü altındasın. Bu vücut öyle bir günahtır ki hiçbir günahla mukayese edilemez. Sen bu varlığını artık tutamaz bir hâldesin. Niye bu inadın? Bak şu hâline! Her yerin dökülmüş, her yerini haşerat kaplamış. Gel bu benlik sevdandan vazgeç. Hayat bu sahte benliğini yıkmadan sen onu yık. Hiç korkma. Sen bir defineye maliksin… Bunu sakın unutma!

Harabat ehlini hor görme zakir,

Defineye malik nice viraneler var,

denilmiş. Hem Mûsa aleyhisselamın arkadaşı da demedi mi… Bu yıkık duvarın altında define vardı diye… Bu satacağın hiçbir işe yaramayan benliğin karşında öyle bir define var ki buraya gökdelenler dikilir. Emaneti sahibine ver ki O (c.c.) seni sahiplensin…

Allahaısmarladık ey virane! Dediklerimi unutmayasın. Sakın aşkı terk etme. Elveda…

Cansız bir evle konuşmak ve ona nasihat etmek… Yok, nasihatım kendime elbet. Bir yer var diyordum. Çetin bir yer… Bir müşkülüm var diyordum. Çetin bir müşkül… İlacı bu harabeden aldım. Sonra kalpten dile bir yol:

Bir ev gördüm geçerken yoldan,

Çok eski bir ev, herhalde Osmanlı’dan.

Camları kırılmış, sıvaları dökülmüş,

Kolonları devrilmiş, tahtaları çürümüş.

Kapıyı açtım tokmağı elimde kaldı,

Viranenin çaresizliğine baktım, gözlerim daldı.

Öyle bir bağırdı ki açılırken kapı,

Yüreğimin derinliklerinde hissettim o feryadı…

Eskiden nasıl da bakımlıydı kimbilir?

Belki de varlıklı biri bu evin sahibidir.

Sıvaları dökülmüş tenini okşadım.

Yerdeki cam kırıklarını topladım.